طرح کپسول آتش نشانی

آتش پدیده ای طبیعی است که از آغاز خلقت یکی از ۴ عنصر اصلی طبیعت بوده است. حرارت ناشی از و گرمایی که می بخشد زندگی بخش و حیاتی است. طبق یافته های دیرین شناسان، انسان های نخستین در حدود ۴۰۰ هزار سال پیش برای اولین بار آتش را مهار کردند و این به معنای توانایی انسان برای استفاده از آتش در پخت غذا و گرم کردن خود می باشد.

از آن پس استفاده از آتش به عنوان ابزاری مفید در جهت شکل گیری زندگی گروهی در میان انسانها رواج یافت و تا امروز نیز ادامه دارد.

اما از همان دوران پارینه سنگی یا عنصر حجر نیز، آتش گاهی از کنترل خارج شده و باعث سوختن خانه ها و اشیا می شد و باید خاموش می شد. پس نیاز به ابزاری جهت خاموش کردن آتش، قدمتی به اندازه استفاده از خود آتش دارد.

طرح کپسول آتش نشانی احتمالا در آن زمانها با آب یا خاک یا برگهای ضخیم درختان آتش را خاموش می کردند. این وسایل ابتدایی قرنها تنها ابزار خاموش کردن آتش محسوب می شدند و گاهی نیز هیچ کار مفیدی از آنها بر نمی آمد و آتش همه چیز را از بین می برد.

کپسول آتش نشانی تا اینکه در اوایل قرن هجدهم میلادی و به سال ۱۷۲۳ میلادی یک شیمی دان انگلیسی به نام  Ambrose Godfrey   وسیله ای برای خاموش کردن آتش ابداع کرد. این وسیله از محفظه ای شیشه ای تشکیل میشد که مایعی خاموش کننده در آن قرار داشت.

یک ظرف کوچک محتوی پودر باروت با یک چاشنی فتیله ای نیز در کنار محفظه تعبیه شده بود. با انفجار باروت ظرف متلاشی می شد و مایع خاموش کننده به اطراف پرتاپ شده و آتش را خاموش می کرد. البته این وسیله کاربردی محدود داشت و در همه موارد موفق عمل نمی کرد.